Een jaar geleden is het al weer dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Hoewel ik het elke keer weer heerlijk vind om mijn vingers over het toetsenbord te zien en horen rammelen. Hoe bijna zonder nadenken de tekst op het beeldscherm verschijnt. Het spelen met teksten en de ideeën over wat ik wil delen zich opstapelen. Toch neem ik nog steeds niet de tijd om regelmatig een blog te schrijven. Geen idee waarom, soms ergerlijk, soms berustend (het is wat het is) en bovendien vaak denk ik er op onhandige tijdstippen aan en dan is “het moment weer voorbij”….
Afijn kortom ik ben er eindelijk weer eens voor gaan zitten.
Aanleiding is deze keer een mooi plaatje wat ik van mijn collega toegestuurd kreeg toen ik met een acute spit aanval “out of order” was. Een prachtige spreuk die in Japan gebruikt wordt. Er zit zoveel in en het was voor mij op dat moment ook echt even nodig om te beseffen dat die spit aanval mij iets te vertellen had. Na even (eerlijk) terug kijken “zag” ik ook al snel wat! Voor mijn vakantie wilde ik mijn werk af hebben. Na een heerlijke vakantie ben ik weer vol in mijn werk gevlogen. Na een week kantoor ben ik samen met ons team en een groep coachees op locatie geweest en hebben wij met elkaar een zeer indrukwekkende, intensieve en vooral weer prachtige week beleefd. Teruggekomen gelijk weer “een week werk inhalen”, gecombineerd met een mooi tennis toernooi in de avonduren, waar ik de sterren van de hemel speelde en wedstrijd na wedstrijd won (dat doe ik anders nooit!). Super voelde ik mij deze week. Vol energie en wat was ik trots dat ik zo ver in het toernooi kwam. De week daarop heb ik wel even een pauze ingebouwd. Ik voelde dat mijn lijf echt even wilde en moest herstellen. Goed hè, vond ik zelf, dat ik dat door had en er naar luisterde. Há. Ik heb het echt wel onder controle hoor. Die zondag er op lekker als een speer het huis aan kant maken, naar een verjaardag en oeps… jeetje… m’n rug is gevoelig. ’s Nachts slaat het toe. Ik kan geen kant op, ben beroerd van de pijn en mijn adem stokt. Opstaan uit bed is onmogelijk. Wat is dit? ’s Maandags ben ik gelijk naar de fysio gegaan. Die ziet mij binnen strompelen en zegt gelijk; “dat is acute spit”. Pijnstilling, spierverslappers en veel blijven bewegen. Bam. Wat baal ik. Ik ben juist zo goed bezig. Geef mijn grenzen aan. Echt hè. Ik let op wat ik wel en niet doe. Wandel veel, want we zijn met een stel meiden in training voor het lopen van het Pieterpad. Waarom nu dit dan? Na twee dagen pijnstillers en spierverslappers begint het mij te dagen. Hoewel ik het er nog steeds niet mee eens ben, heeft het lijf toch echt besloten de stekker er weer even uit te trekken om er zo voor te zorgen dat ik mij besef dat het weer even tijd wordt om mij te realiseren dat er een uit-knop ook aan mij zit. Zo nu en dan deze uit-knop inschakelen behoed mij voor erger. Blijkbaar kan ik die knop nog steeds zelf niet altijd vinden. Het zo nu en dan op het randje van die valkuil balanceren is onvermijdelijk, maar ook heel menselijk. Blijkbaar heb ik dus toch nodig dat het lijf de regie pakt en mij corrigeert. Ergerlijk én ik weet en besef mij eens te meer dat het luisteren naar het lijf echt van belang is. Deze “breuk” geeft mij dus inderdaad weer een mooi inzicht, het gouden randje ….. kortom ik sta weer op scherp!