Zeer bewust plan ik soms in het weekend geen afspraken. Puur omdat dat nu voor mij qua energie-verdeling beter is en omdat je soms gewoon even in huis “things to do” van het lijstje wil hebben.
Eigenlijk kijk ik altijd wel uit naar zo’n weekend of zo’n dag in de week. Als ik mijn agenda bekijk en ik zie een lege dag er tussen staan denk ik al snel … ahhh héérlijk. Als die dag dichterbij komt kan het ook zo maar gebeuren dat het gaat kriebelen. Het is zelfs wel eens zo dat ik het er benauwd van krijg als die dag of dagen zich aandienen.
Wat is dat dan toch? Wat gebeurt er met mij en waarom ontstaat er zo’n dubbel gevoel. Twee emoties die eigenlijk mijlenver uit elkaar liggen. Ik heb zin in het idee dat er even helemaal niks hoeft, van mij verwacht wordt, niks nodig is en niemand iets van mij wil. Énnnn ik merk aan mijzelf dat ik naarmate het weekend of die avond dichterbij komt ik ga bedenken wat ik allemaal wel niet zou kunnen doen in die tijd, hoe lang mijn to do lijstje wel niet is en wie ik weer eens zal ontmoeten/bellen/appen… Onrust maakt zich dan meester over mijn lijf. Dat voel ik én ik moet heel eerlijk zeggen dat ben ik mij dan inmiddels ook wel heel bewust als dat gebeurt. Oké Tan, denk ik dan, daar gaan we weer. Even diep in- en uit-ademen….. Ik ga even zitten, bedenk mij wat echt moet of nuttig zou zijn, wat al lang in mijn hoofd zit en nu er toch echt wel eens “uit mag” op die dag dat niks hoeft… dat mag en kan ik dan inplannen, maar verder laat ik hem toch echt “open”. Want als ik heel eerlijk ben, weet ik ook dat als ik toch doorzet en echt even niks plan het altijd een fijne dag of moment oplevert. Een onverwachte diner-date, een opruimbui die mij leegte in mijn hoofd oplevert, een creatief moment, een lange wandeling…….. of een hele serie netflix…. Há, ik kan best niksen!